هرچه جلو می‌رویم فیلم دیدن بیشتر ابعاد اجتماعی-سیاسی پیدا می‌کند. برخی فیلم‌ها در ایران صرفا و اساسا از زاویه دیدگاه و محتوایی که در پس خود دارند، تحلیل می‌شوند. رویکردهای جهانی در جشنواره‌ها، در تولید فیلم و حتی در دانشگاه‌ها گرایشی شدید به اعلام موضع صریح سیاسی و فرهنگی پیدا کرده‌اند. از دوسال گذشته مراسم اسکار اعلام کرد که مهمترین اولویت‌اش حمایت از گروه‌های اقلیت و کمتر دیده شده است. ماجراهای کن ۲۰۲۲ و بازتاب آن در فضای فرهنگی سیاسی ایران نیز نشان می‌داد سینما برای ما تا اندازه زیادی محول به ارزش‌های ایدئولوژیک و سیاسی خود شده است.

حالا به نظر می‌رسد سینما و فیلم دیدن تماما در محاق این رویکرد مضمونی و محتوایی فرو رفته است و دیگر کمتر به عنوان اتفاقی فی‌نفسه حسی و هنری که تربیت انسانی را ارتقاء می‌دهد، شناخته می‌شود.

حسین معززی‌نیا از جمله منتقدانی است که در طول سال‌های طولانی فعالیت نوشتاری همواره در مرز این دو رویکرد، از سینما دفاع کرده است. در این گفت‌وگو از او پرسیدیم: چرا؟ و دیگر اینکه با سینما و فیلم دیدن برای او چه تجربه اصیلی، ورای مضمون‌زدگی افراطی رقم خورده است؟