شناخت بسیاری از ما نسبت به ملک‌الشعرای بهار محدود می‌شود به قصیده «دماوندیه» و تصنیف مشهور «مرغ سحر». اما بهار بسیار بیشتر از این اشعار در تاریخ معاصر ایران نقش داشته است. در واقع با بهار تحولاتی در شعر فارسی رخ می‌دهد که در آینده آن تعیین‌کننده است. اولین ویژگی بهار، به‌کارگیری قالب‌های کهن شعر فارسی، به‌ویژه قصیده، برای واژه‌ها و مضامین جدید است. این تحول،زبان فارسی و به‌دنبال آن فرهنگ ایرانی را محیای تجدد می‌کند. دیگر اینکه بهار شاعر مردم است، نه دربار. او شعر خود را برای مردم می‌گوید و در شعرش به موضوعات و مسائل آن‌ها می‌پردازد. با اشعار اوست که شعر فارسی لحن سیاسی پیدا می‌کند و در زندگی مردم به‌نحو تازه‌ای جریان می‌یابد. فهم بهار از نقش بنیادین زبان فارسی در فرهنگ و زندگی مردم و استقلال ایران، به شعر او و مواجهه او با زبان فارسی رنگ‌وبویی خاص می‌دهد و فصلی تازه در شعر فارسی می‌گشاید.