محسن رنانی، را همیشه با دغدغه‌هایش دربارۀ اقتصاد ایران می‌شناسیم. ویدیویی که اینجا شاهدش هستید، یکی از معدود حضورهای او در تلوزیون است که در سال ۹۵ و در برنامۀ «زاویه» صورت گرفته است.

او در اینجا نشان می‌دهد همچون امروز، دغدغۀ اجماع ملی بر سر یک راه حل اقتصادی در کشور را دارد. از همین روست که وقتی می‌خواهد درباره اقتصاد مقاومتی سخن بگوید، بر همین نکته پای می‌فشارد که سیاستگذاران کشور، از تدوین یک منشور راهنمای عملی که اقتصاد مقامتی را به دغدغه‌ای ملی و عمومی تبدیل کند و مشارکت همگانی را برانگیزد، غافل مانده‌اند. در حال حاضر، باور عمومی بر این است که اقتصاد مقاومتی، در حد یک ابلاغیه رسمی باقی مانده و هیچ انگیزۀ جمعی برای مردم ما نساخته. اما دستکم رنانی که خود یک اقتصاددان است، وقتی از برنامه و دستور العمل، سخن می‌گوید، خوب می‌داند که وجود دستورالعمل‌های این چنین، در شرایطی که نیروی پیش‌برندۀ مردم و کنشگران اقتصادی، بیش از هرچیز، قواعد طبیعی و مکانیزم های رایج اقتصاد هستند، راه به جایی نخواهند برد. دست کم درباره اقتصاد جدید، می‌توان قاطعانه گفت که آیینه زندگی انسان شده و منطق علمی اقتصاد، همۀ امور دیگر زندگی انسانی را سامان می‌دهد. در چنین شرایطی، ما با طرح اقتصاد مقاومتی، می‌خواهیم سیطره نگاه اقتصادی بر همه امور را به چالش بکشیم، تا آموزۀ جهاد و مقاومت، اصل پیشران جامعه به سوی پیشرفت باشد. اما هرچه هست، مقاومت، باید از مسیر اقتصاد بگذرد. جای طرح این پرسش همچنان هست که چگونه قصد داریم با خودِ اقتصاد، از منطق حاکم بر اقتصاد، عبور کنیم؟ شاید باید اجماع را نه بر سر دستورالعمل‌های «مقاومت»، بلکه بر سر معنای آن «اقتصاد»ی پایه گذاشت که بناست پذیرای مقاومتی عمیقاً سیاسی و عمیقا انسانی ما باشد. این را می دانیم که یک چنین اقتصادی، همان اقتصاد متعارف مندرج در علم اقتصاد نیست. گفتار اجماع، جز با قدم‌گذاشتن در مسیری که دربارۀ این اقتصاد نوبنیاد، به توافق نرسیم، گفتار قدرتمندی نیست.