مصطفی عقاد فیلمسازی استثنایی است. گویا برای انجام یک ماموریت غیر ممکن از درون تولید فیلم‌های سری بی آمریکایی به «خانه» برمی‌گردد و فیلمی را می‌سازد که همیشه آرزویش را داشته. ساخته شدن فیلم «الرساله» در سال ۱۹۷۶ با این کیفیت فقط از عقاد بر می‌آمده است. می‌دانیم که الرساله در برهه تولید و بعد از آن، از سوی عربستان تحریم شد، اما عقاد در برابر مشکل آفرینی‌های عربستان مقاومت کرد. شاید به آسانی نتوانیم بفهمیم که او چرا در تولید فیلم اینهمه مقاومت به خرج داد، اما هر دلیل که داشته باشد، خود فیلم مهمترین راه برای راه یافتن به آن است.فیلم الرساله داستانی عادی و بدون تظاهر دارد. در هیچ جای فیلم حرکت، اتفاق یا امری عجیب که توجه ما را به حضور متظاهرانه کارگردان جلب کند، نمی‌بینیم. در عوض انگار همه چیز درست و سر جای خودش است و فیلم با اعتقاد ساخته شده است. مهمترین سندی که وجود باور پشت فیلم را ثابت می‌کند، قوت فیلم در ارائه جزیئات درست و به موقع و به اندازه است. همین فیلم را ماندگار و اثرگذار کرده است. بهترین راه برای یافتن راز ممکن شدن فیلمی چون الرساله تماشای اثری است که بدون روی و ریا نیتش را بیان می‌کند.حمزه در سکانس نخستین ورودش به فیلم رو به ابوجهل می‌گوید:راست و دروغ چه معنایی دارد، وقتی تو حتی نمی‌گذاری محمد (ص) حرف‌ش را بگوید؟!