دغدغه‌ی مقاومت در برابر سلطه، از همان بدو طرحش هیچگاه مسئله‌ای صرفا نظامی نبوده است. چه بسا بتوان کانون این دغدغه را تربیت انسان‌هایی دانست که زیستی مقاوم دارند. لذا مسئله‌ی ارائه‌ی ایده‌ای آلترناتیو برای تعلیم و تربیت، راه به ایده‌ی بومی‌گرایی برده است. بومی‌گرایی، به لحاظ نظری مجالی را فراهم کرده تا بتوان از زیر ضرب و زور فرهنگ‌های سلطه‌گر خارج شد و به شیوه‌های متفاوت اندیشید.
اما علیرضا شفاه در این سخنرانی بر نگرانی‌ای دست گذاشته است که در پی چنین ایده‌ای می‌آید. او می‌گوید مقاومت، مستلزم اعتقاد به حقیقتی عینی و قطعی است که نتوان از آن گذشت. اما طرح بومی‌گرایی از آنجا که با ایده‌ی حقیقت جهان‌شمول درمی‌افتد، چه بسا امکان مقاومت را از ما بگیرد. در حالیکه کودک و نوجوان را باید با باور به حقیقت پروراند.